November 05
2023/ 18:00
Spektakl „Walentynowicz. Anna szuka raju”
Wydarzenie artystyczne oparte zostało na książce pt. „Walentynowicz. Anna szuka raju” autorstwa Doroty Karaś i Marka Sterlingowa, która odkrywa przed czytelnikiem wiele nieznanych kart z życia bohaterki „Solidarności”. Twórcy książki dotarli do nigdy nie publikowanych archiwalnych nagrań i dokumentów. Odwiedzili rodzinę Anny Walentynowicz w Ukrainie, skłonili do zwierzeń jej syna, Janusza Walentynowicza. Rozmawiali z jej przyjaciółmi i oponentami: Lechem Wałęsa, Bogdanem Borusewiczem, Hanna Krall, Krzysztofem 2, agentem, który zaważył na relacjach Walentynowicz z Wałęsą. Przeczytali w IPN-ie teczki związane z opozycją. „Walentynowicz. Anna szuka raju”, to nie tylko biograficzne śledztwo, ale i wciągająca opowieść o kobiecie, której życie było nierozerwalnie związane z najważniejszymi wydarzeniami w powojennej Polsce.
Robotnica i działaczka społeczna, opozycjonistka w PRL, współzałożycielka Wolnych Związków Zawodowych, działaczka NSZZ „Solidarność”, Dama Orderu Orła Białego. W czasie stanu wojennego internowana. Zawsze w centrum wydarzeń, w centrum polskiej historii. Tam, gdzie czuje się ważna. „Przodująca spawaczka”, „Bohaterka Sierpnia „80”, „Symbol Solidarności”. Przez lata była w cieniu Lecha Wałęsy, niejednokrotnie na jej temat pojawiały się nieprawdziwe informacje. Była jednak prawdziwym symbolem „Solidarności” i to z jej powodu rozpoczął się słynny strajk w Stoczni Gdańskiej.
Robotnica i działaczka społeczna, opozycjonistka w PRL, współzałożycielka Wolnych Związków Zawodowych, działaczka NSZZ „Solidarność”, Dama Orderu Orła Białego. W czasie stanu wojennego internowana. Zawsze w centrum wydarzeń, w centrum polskiej historii. Tam, gdzie czuje się ważna. „Przodująca spawaczka”, „Bohaterka Sierpnia „80”, „Symbol Solidarności”. Przez lata była w cieniu Lecha Wałęsy, niejednokrotnie na jej temat pojawiały się nieprawdziwe informacje. Była jednak prawdziwym symbolem „Solidarności” i to z jej powodu rozpoczął się słynny strajk w Stoczni Gdańskiej.
Wystąpią:
Ewa Błaszczyk - aktorka teatralna i filmowa, piosenkarka. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (obecnie Akademia Teatralna). Występowała na kilku warszawskich scenach, ze STUDIO związana jest od 1994 roku. Grała m.in. w spektaklach Adama Hanuszkiewicza, Jerzego Grzegorzewskiego, Krzysztofa Warlikowskiego. Jako aktorka śpiewająca występowała w operach i spektaklach muzycznych Ryszarda Peryta oraz własnych recitalach (Nie żałuję, 1992; Tam gdzie nie widać oczu, 1999; Nawet gdy wichura, 2007; Pozwól mi spróbować jeszcze raz, 2015), z których część można było oglądać w STUDIO. Śpiewa głównie piosenki Agnieszki Osieckiej, Jonasza Kofty, Jana Wołka, Jacka Kleyffa, Wojciecha Młynarskiego oraz Jacka Janczarskiego. Ponadto aktywnie angażuje się w działalność charytatywną, prowadzi Fundacje Akogo? pomagająca dzieciom z urazami neurologicznymi. Jest także współautorka książki będącej zapisem osobistej rozmowy aktorki z Izabelą Górnicką-Zdziech „Wszystko jest takie kruche” wydanej w 2010 roku. Reżyserka i jednocześnie aktorka cieszących się popularnością w STUDIO monodramów: Oriana Fallaci (2017) i Nazywam się Tamara Biakow i jestem legenda (2021). Laureatka nagrody Za Wolność w Kulturze im. Przemysława Gintrowskiego 2017. W 2022 roku otrzymała Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w kategorii Teatr.
Ewa Błaszczyk - aktorka teatralna i filmowa, piosenkarka. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (obecnie Akademia Teatralna). Występowała na kilku warszawskich scenach, ze STUDIO związana jest od 1994 roku. Grała m.in. w spektaklach Adama Hanuszkiewicza, Jerzego Grzegorzewskiego, Krzysztofa Warlikowskiego. Jako aktorka śpiewająca występowała w operach i spektaklach muzycznych Ryszarda Peryta oraz własnych recitalach (Nie żałuję, 1992; Tam gdzie nie widać oczu, 1999; Nawet gdy wichura, 2007; Pozwól mi spróbować jeszcze raz, 2015), z których część można było oglądać w STUDIO. Śpiewa głównie piosenki Agnieszki Osieckiej, Jonasza Kofty, Jana Wołka, Jacka Kleyffa, Wojciecha Młynarskiego oraz Jacka Janczarskiego. Ponadto aktywnie angażuje się w działalność charytatywną, prowadzi Fundacje Akogo? pomagająca dzieciom z urazami neurologicznymi. Jest także współautorka książki będącej zapisem osobistej rozmowy aktorki z Izabelą Górnicką-Zdziech „Wszystko jest takie kruche” wydanej w 2010 roku. Reżyserka i jednocześnie aktorka cieszących się popularnością w STUDIO monodramów: Oriana Fallaci (2017) i Nazywam się Tamara Biakow i jestem legenda (2021). Laureatka nagrody Za Wolność w Kulturze im. Przemysława Gintrowskiego 2017. W 2022 roku otrzymała Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w kategorii Teatr.
Dominika Ostałowska
Aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Była związana z warszawskimi teatrami Ateneum (1994–2000) i Powszechnym (2000–2012), w STUDIO występuje od 2012 roku. Za rolę Marianny w Opowieściach lasku wiedeńskiego Ödöna von Horvátha w reżyserii Agnieszki Glińskiej otrzymała Nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza miesięcznika „Teatr” za sezon 1998/1999. Zagrała m.in. w Garderobianym Krzysztofa Zaleskiego (1997), Kobiecie z morza Roberta Wilsona (2005), wielokrotnie występowała w spektaklach Anny Augustynowicz oraz Agnieszki Glińskiej. Stworzyła przejmująca kreacje Izabeli w Miarce za miarkę Augustynowicz (2007), za która została nagrodzona na festiwalu KONTAKT i Ogólnopolskim Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych. Zagrała w wielu filmach, m.in. w Łagodnej Mariusza Trelińskiego, Historiach miłosnych Jerzego Stuhra, Wojaczku Lecha Majewskiego oraz Daleko od okna Jana Jakuba Kolskiego. Wystąpiła również w kilkunastu spektaklach Teatru Telewizji oraz w licznych słuchowiskach radiowych, za które była kilkakrotnie nagradzana, m.in. otrzymała Grand Prix na X Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji za role dr Ann Ross w spektaklu W roli Boga. W STUDIO można ją zobaczyć w spektaklu Krasz Natalii Korczakowskiej oraz nadchodzącej premierze Królowej Śniegu (czerwiec 2023).
Aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Była związana z warszawskimi teatrami Ateneum (1994–2000) i Powszechnym (2000–2012), w STUDIO występuje od 2012 roku. Za rolę Marianny w Opowieściach lasku wiedeńskiego Ödöna von Horvátha w reżyserii Agnieszki Glińskiej otrzymała Nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza miesięcznika „Teatr” za sezon 1998/1999. Zagrała m.in. w Garderobianym Krzysztofa Zaleskiego (1997), Kobiecie z morza Roberta Wilsona (2005), wielokrotnie występowała w spektaklach Anny Augustynowicz oraz Agnieszki Glińskiej. Stworzyła przejmująca kreacje Izabeli w Miarce za miarkę Augustynowicz (2007), za która została nagrodzona na festiwalu KONTAKT i Ogólnopolskim Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych. Zagrała w wielu filmach, m.in. w Łagodnej Mariusza Trelińskiego, Historiach miłosnych Jerzego Stuhra, Wojaczku Lecha Majewskiego oraz Daleko od okna Jana Jakuba Kolskiego. Wystąpiła również w kilkunastu spektaklach Teatru Telewizji oraz w licznych słuchowiskach radiowych, za które była kilkakrotnie nagradzana, m.in. otrzymała Grand Prix na X Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji za role dr Ann Ross w spektaklu W roli Boga. W STUDIO można ją zobaczyć w spektaklu Krasz Natalii Korczakowskiej oraz nadchodzącej premierze Królowej Śniegu (czerwiec 2023).
Igor „Ygor” Przebindowski (pianino) - instrumentalista, kompozytor, producent muzyczny, twórca muzyki teatralnej i filmowej. Absolwent Akademii Muzycznej w Katowicach na Wydziale Jazzu i Muzyki Rozrywkowej w klasie wibrafonu. Uczeń wybitnego wibrafonisty Bernarda Maselego. Współpracownik Kuba Wojewódzki Show, twórca oprawy muzycznej programu. Skomponował muzykę do kilkudziesięciu spektakli oraz produkcji filmowych i telewizyjnych. Na stałe współpracuje m.in. z Agnieszką Glińską, choćby przy spektaklach takich, jak: “Pippi Pończoszanka” Astrid Lindgren, Teatr Dramatyczny – współautor muzyki (2007), “Wiedzmy” Roald Dahl, Teatr Lalka (2008), “Lulu na moscie” Paul Auster, Teatr Dramatyczny (2008), “Iluzje” Iwan Wyrypajew, Teatr na Woli (2011) i Teatr Telewizji (2012), “Ala z elementarza” Alina Margolis, Teatr na Woli (2011), “Sad Ostateczny” Odon van Horvath, Teatr Studio (2012), a także z innymi reżyserami.
Wstęp z zaproszeniami, zaproszenia do odbioru w DKP, pokój 203.
